Berjatínsla og græðgi bænda

Það er alveg merkilegt hvað það getur gripið mann að tína ber, ekki síst ef það er fullt af þeim á afmörkuðu svæði. Konan dró mig norður í land á hennar heimaslóðir í árlega berjatínsluferð, nokkuð sem ég hef til þessa verið fimur að koma mér undan, en nú dugði ekki að beita fyrir sér önnum í vinnu, knattspyrnu eða einhverju enn öðru. Það var því ekki með sérstakri gleði sem ég fór út í Ólafsfjarðarmúla í dag að tína ber.

En viti menn. Þetta var góð útivist í frábæru veðri, alveg hellingur af berjum svo lítrarnir urðu töluvert margir, og svo var félagsskapur þeirra systra ( ein mágkona mín fór með) ekki til að draga úr. Það besta við þetta er þauðvitað það að berin eru svo góð, og maður kemur hróðugurí bærinn með fullt af berjum, getur boðið ættingjunum að smakka. Það er ljóst að það er mikið af berjum á Íslandi í dag, auðvitað misjafnlega mikið eftir landssvæðum, en allir eiga að geta tínt. Það er hins vegar óskiljanlegt að sumir bændur séu að banna fólki að fara um óræktuð lönd og tína ber, rétt eins og þeir hafi ræktað þau! Þetta er hrein græðgi í bændum, ekki hirða þeir berin sem annars verða ónýt í fyrstu frostnóttunum, nei frekar að sýna vald sitt og banna en leyfa öðrum að njóta berjanna. Með sama hætti má benda á rjúpnaveiðina. Með ærnum tilkostnaði verða menn sér úti um veiðkort, en þá verða menn til viðbótar að borga bændum fyrir að fara um heiðar og skjóta rjúpur, sem sannarlega eru ekki ræktaðar af bændum. Þessi endemis yfirgangur verður ekki til þess að auka skilning manna á starfi bænda, eða auka virðingu fyrir stéttinni. Og er þó full þörf á því.